من به تو دلبستم و وابسته‌ی دیدارتم
هر نفس عادت شدی و سخت گرفتارتم
سمت توام عشق تو در خاطر من حک شده
آتش آغوش منی بگو سزاوارتم!

با خودم تکرار و تمرین کرده بودم دیدمش
از کجا صحبت کنم تا حس کند فهمیدمش
تا که بعد از صد سلام و صد کلام او آمد و
واژه‌ها را بر لبم چسباندم و... بوسیدمش!

در قلب شبی چای گل محمدی باشد و تو
آهنگ اِبی و بوسه‌های ممتدی باشد و تو
در کلبه‌ی دنجی وسط دامنه‌ی لیلا کوه
من باشم و آرامش عشق ابدی باشد و تو

سایه‌اش بودم ولی از سایه‌ام ترسید و رفت
بی‌وفا کفش فرارش را شبی پوشید و رفت
خنده‌هایش جانِ من بود و جهانم را گرفت
پیش چشمش جان سپردم زیرِ لب خندید و رفت

عاشـقم در طلــبِ بـوســه تَــبَـحُر دارم
انـتــظارِ خــارج از حــدِ تَــصَــوُر دارم
چاره‌ی دردِ مــن این است:"لبم بر لبِ تو"
حرفِ من نیست ببین نسخه‌ی دکتر دارم

نفس بریده ام دمی هوا، نفس به من بده
اگرچه کم ولی بیا به عاشقانه تن بده
در آن نگاه آبی‌ات که وادی فرشته هاست
به من که بی ولایتم‌ وطن بده، وطن بده!

خواستارم دیدنت را از سر و تن بیشتر
تو قشنگی چیزی از پروانه بودن بیشتر
هرچه تو با قلب من بی اعتنا، بی اعتنا
دوستت دارم ولی من بیشتر من بیشتر!

در سرم نیست دگر غیر تو رویای کسی
من که هرگز نشدم این همه شیدای کسی
آنچنان در همه جای دل من جا شده ای
که به غیر از تو نباشد دل من جای کسی

یک صبح دگر بیا و چون سابق باش
خورشید طلوع کننده از مشرق باش
یک بوسه‌ی تازه دم مرا مهمان کن
این دفعه که آمدی کمی عاشق باش!

ما که مردیم درون قیل و قال خودمان
زنده هستیم به ظاهر به خیال خودمان
چون نداریم کسی را که غم ما بخورد
خود نشستیم به سوگ ارتحال خودمان

جانان به رخش جلوه بی‌حساب داده
بر موی بلندش خم و پیچ و تاب داده
آمد به لب چشمه و گفتم که خدایا
دست تو عجب دسته گلی به آب داده!

آمدی، وقتی شبم تاریک بود
رو به پایان رفتنم نزدیک بود
آمدی وقتی سکوتم رنگ داشت
ناله‌ی غم، صدهزار آهنگ داشت