اوربیتِ نعنایی‌مو از کیفم در آوردم
سلامتیِ کلِ مترو چن تاشو خوردم
اِبی تو گوشم دنبالِ خانوم گلش می گشت
منم باهاش ایستگاه‌های شهرو می‌شمردم

همیشه تو نگات یه حسه آشناست
واسه من از همه حسابه تو جداست
وقتی که با منی دنیا تو دستمه
همین که تو با من بمونی بسمه

وقت رفتن تو نگاهت من
شکستنم رو دیدم
بعد تو هر جا که رفتم
به ته دنیا رسیدم

بی تو بستم بارمو از این حوالی
با چه حالی
باز زدم تو قلب این راه شمالی
جات خالی

تا یادمه کسی به قلبِ تنهام
چیزی به جز غصه نداده رفیق
چه نسبتایی که بهم ندادن
پشتِ سرم حرف زیاده رفیق!

تو مغروری و دوری و بعدِ تو
روزی صد دفه توو خودم می‌شکنم
داره برف می‌باره و بی‌تو باز
دارم تو خیابون قدم می‌زنم!

من خسته ام از دست این دنیا
از دست تقدیری که بی‌رحمه
از چی بگم آروم بشم وقتی
هیچکسی حرفامو نمی‌فهمه

من امشب میمیرم به فکرم نباش
از این جا برو تا هوا روشنه
نمی‌فهمه هیشکی ترحم کن
آخه کی به جز تو به فکر منه؟!

شکلِ دوری تو دوری تنم از جان بود
حال من حال گلی غم زده در طوفان بود
بی تو دلتنگی خود را همه شب باریدم
پنجه در پنجه‌ی باران مردنم را دیدم

يه حالی دارم اين روزا
واست فهميدنش سخته
مثه دلشوره ای كهنه
كه دائم وقت و بی‌وقته!

گرفتم دست تنهاییمو بردم
یه جای دنج و آرومِ یه کافه
نشستیم و سفارش داد و بعدش
شروع کردم با یه ذهنی کلافه