عشق واژه‌ی موهومی‌بیش نیست در شهری که “حافظ” تنها اسم یک خیابان باشد “فردوسی” اسم یک میدان، “خاقانی” اسم یک پل، و مردمش؛ متفکران و ادیبان را به جای کتابخانه‌ها در نقشه بجویند.آه! در شهری که “فرهنگ” از موزه‌ها به سفره خانه‌ها “کتاب” از خانه‌ها به موزه‌ها “مروت” از خاطر به خاطره‌ها و “محبت” از قلب‌ها به دیار باقی کوچ کرده است و انسان‌ها؛ با واحد پول ارزش گذاری می‌شوند تعجبی ندارد که عشق از یاد برود.در شهری که مرد فتحه‌اش را به ضمه داده است و زن سکوت برهنه ای است در برابر فریاد بی‌پولی، چه طنز تلخی میشود جوانمردی وقتی همه قاضی‌اند و هیچکس محکوم نیست.

در شهری که آدم هایش فحاشی کردن را به نعره شیر تشبیه کرده‌اند و در مقابل خشم، ادب را ذبح می‌کنند تا آب و هوای انسانیت سمی‌تر از همیشه شود چقدر سخت است زندگی؛ برای انسانی که در وجودش نهال ادبیات را کاشته است. من از برگریزان درختان شهر می‌ترسم از بادهای هرزه که در شهر می‌چرند از گلبرگ‌های سرخ با ریشه‌های خشک از انتهای فصل‌های داستان زندگی؛ لطفا سکوت نکن بگو که زمستان آخرین فصل سال نیست…

نویسنده: مجید احمدی